Парашютистлар – зур биеклектән махсус җиһаз ярдәмендә сикерә торган кешеләр. Алар күктә очкан кошлар кебек, һәм күп кешегә бу могҗиза булып тоела. Ләкин һәр сикерү артында ныклы әзерлек, төгәл хисап һәм кыюлык ята.

Гадәттә, парашютистлар 4 мең метр биеклектән сикерәләр. Бу – дөньядагы иң биек биналардан да югарырак. Сикергәннән соң парашютист берникадәр вакыт ирекле рәвештә төшеп бара – моны ирекле егылу дип атыйлар. Аннары ул парашютны ача, һәм парашютның куполы һава белән тула, төшүне акрынайта һәм кеше җиргә имин төшеп җитә.

Парашют идеясе XV гасырда ук барлыкка килгән. Аны дөньякүләм билгеле рәссам һәм уйлап табучы Леонардо да Винчи тәкъдим иткән. Ә тәүге уңышлы сикерү 1797 елда Франциядә Андре Жак Гарнерен тарафыннан ясалган – ул Париж өстеннән һава шары аша сикергән.

Бүгенге көндә парашютизм – ул спорт кына түгел, һөнәр дә. Парашютистлар армиядә хезмәт итәләр, коткару операцияләрендә катнашалар, спорт ярышларында чыгыш ясыйлар, төрле тамашаларда күрсәтмә очышлар башкаралар. Кайберләре һавада бер-берсенә тотынып, төркем белән төрле фигуралар ясыйлар, һәм бу очышлар чын сәнгать әсәренә әйләнә.

Махсус укыту үзәкләрендә балалар да очу хисен татып карый ала – мәсәлән, җирдән аерылмыйча гына, куркынычсыз аэротрубада. Ә билгеле бер яшьтән (гадәттә 10–14 яшьтән башлап) тәҗрибәле инструктор белән чын парашют сикерүендә дә катнашырга мөмкин.

Парашютистлар – очу хыялы белән яшәгән һәм аны тормышка ашырган кешеләр. Аларның батырлыгы һәм осталыгы күпләрне күккә карарга һәм мөмкин булмаганга да ышанырга илһамландыра.